10 ارديبهشت 1390
در عصر جهانی‌شدن، نمی‌توان واحد سیاسی سرزمینی را تصور کرد که فاقد تعامل جهانی باشد. اگر واحد مزبور، دارای ظرفیت‌های قابل توجه باشد، ضرورت و لزوم تعامل جهانی بیش از پیش می‌‌شود. جمهوری اسلامی ایران که دارای ظرفیت‌ها، قابلیت‌ها و امکانات اساسی است، باید دارای تعامل جهانی قابل قبولی باشد. هرچند این ضرورت در اسناد بالادستی نظام، مورد تأکید فراوانی بوده است، اما عملکردها دارای وضعیتی متعارض با اهداف و سیاست‌گذاری‌هاست. در این مقاله در پی تبیین رمز شکاف بین اهداف و عملکردها در مورد تعامل مثبت جهانی هستیم. نگارنده بر این اعتقاد است که ریشه اصلی کاستی‌های مربوطه، به نوع نگرش نخبگان سیاسی در مورد ماهیت نظام بین‌المللی و محیط جهانی برمی‌گردد و این امر کیفیت تعامل جهانی را تحت تأثیر خود قرار داده است. از سوی دیگر، ابهام و دغدغة نخبگان سیاسی نسبت به مرزهای خاکستری و گزینه‌های متفاوت ارتباطی، روند ناپایداری را در نحوه و کیفیت تعامل جهانی ایجاد کرده است که محتاج بازنگری است.